Hoe kan de innerlijke, dramatische beweging van een rol, van een scene, van een stuk, op het toneel zichtbaar worden gemaakt?

We bewegen en letten daarbij normaal gesproken op WAT we doen, niet op HOE we het doen. We pakken iets op, gaan op iets toe, stoten iets weg. Maar juist aan HOE we dat doen,  aan de ons zelf meestal niet bewuste wijze hoe we daarbij bewegen,  herkent de ander ons. Zoals hij ook onze stem herkent aan haar absoluut eigen klank.  Klank en beweging openbaren het wezen.

Luisterend bewegen

Het gehoororgaan beweegt, maar nooit vanuit zichzelf; het neemt de beweging van het gehoorde in zich op, bootst het na. Maar het kan zich daarbij aktief op iets richten, bijvoorbeeld op een bepaald instrument in een orkest, op of de deur, beneden in huis, waarvan we hopen dat hij weldra zal opengaan.  En luisterend dringt het oor diep in het gehoorde, de kwaliteit ervan aftastend, zonder zijn eigen beweging aan het gehoorde op te dringen.

Op soortgelijke wijze kan ik mijn beweging op de "eigenbeweging" van de rol richten, deze aftasten, navoelen, meebewegen, zonder hem mijn eigen beweging(saard) op te dringen. Zo geef ik de rolspersoon de mogelijkheid door beweging in verschijning te treden.